Για τους δικούς μας, το εθνικό συμφέρον, είναι συνώνυμο του γερμανοτσολιαδισμού

Σήμερα η πρόεδρος της χώρας Κριστίνα Φερνάντες με αγώνες κατάφερε να δικαιωθεί εκ νέου "τσακώνοντας" τα μούτρα των ΗΠΑ, και του αγγλοσαξωνικού μπλοκ, με αυτή την απόφαση-ψήφισμα. Πρόκειται για μια γυναίκα που φοράει παντελόνια. Εδώ στην Ελλάδα κάποιοι τα φοράνε για να μην κρυώνουν.

Όμως την ίδια στιγμή που ο ΟΗΕ δικαίωσε την Αργεντινή για την αναδιάρθρωση του χρέους της και την μη πληρωμή των απίστευτων τοκοχρεωλυσίων που ζητούσαν τα κοράκια-"επενδυτές" με ψήφισμα της Γενικής Συνέλευσης, η Γερμανοκρατούμενη Ελλάδα ως άμεσα ενδιαφερόμενη και έχουσα έννομο συμφέρον απείχε της ψηφοφορίας για να μην θυμώσουν οι δανειστές και ειδικότερα οι Γερμανοί  αρχιτοκογλύφοι . 

Πρόκειται για ξεφτίλα μεγατόνων που πέρασε στο αθόρυβο και στον "Αυτόματο πιλότο" είτε σαν μονόστηλο, είτε με αποπροσανατολιστικούς τίτλους. 

Όπως εύστοχα  ανέφερε στην ιστοσελίδα της, η μαχητική πρόεδρος της Αργεντινής Cristina Fernandez de Kirchner, "Πρόκειται για μία ξεχωριστή ημέρα για όλους τους Αργεντίνους",

Και αυτό διότι ο ΟΗΕ με την ιστορική του απόφαση, δίνει ισχυρό «ράπισμα» στους διεθνείς τοκογλύφους, τα λεγόμενα επενδυτικά κεφάλαια «γύπες», δικαιώνοντας την κυβέρνηση της Αργεντινής, με τη σθεναρή και ανυποχώρητη στάση της στη μάχη κατά των αρπακτικών της παγκόσμιας οικονομίας. Με τη συγκεκριμένη απόφαση, ο ΟΗΕ αναγνώρισε ότι η αναδιάρθρωση του δημοσίου χρέους, αποτελεί κυριαρχικό δικαίωμα μιας χώρας.

Επιπροσθέτως, η διαδικασία  δεν μπορεί να ματαιωθεί, ούτε να εμποδιστεί από ένα άλλο κράτος ή ιδιώτες πιστωτές, όπως είναι οι λεγόμενοι «γύπες» και μπαίνουν τα θεμέλια για ένα νέο νομικό πλαίσιο, που θα προστατεύει τα κράτη από τις επιθέσεις κερδοσκόπων, όπως συνέβη στην περίπτωση της Αργεντινής.

Αναμφίβολα η απόφαση δημιουργεί νέα δεδομένα στην παγκόσμια οικονομία και έρχεται σε μια στιγμή κατά την οποία πολλές χώρες,  αγωνίζονται ή αγωνίστηκαν επί χρόνια προκειμένου να πετάξουν από πάνω τους, τα δυσβάσταχτα χρέη.

Παρά το υπέρογκο χρέος της η Ελλάδα απείχε από την ψηφοφορία του ΟΗΕ για τη δημιουργία ενός νομικού πλαισίου σχετικά με τις διαδικασίες αναδιάρθρωσης του δημόσιου χρέους. 

Στην ψηφοφορία απείχαν όλες οι χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης εκτός από τη Γερμανία, τη Βρετανία, τη Φινλανδία και την Τσεχία που μαζί με τις ΗΠΑ, το Ισραήλ και την Ιαπωνία ψήφισαν αρνητικά. Στην ψηφοφορία ψήφισαν «ναι» 124 χώρες, «όχι» 11, ενώ απείχαν 41 χώρες, μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα.

Η Ελλάδα, όχι μόνο δεν ψήφισε υπέρ της απόφασης αλλά απείχε (!) από την ίδια την ψηφοφορία. Έτσι, η ημέρα της ψηφοφορίας, μπορεί να θεωρείται δικαίως και για την Ελλάδα, ως ξεχωριστή ημέρα, για την επιβεβαίωση της εθελόδουλης πολιτικής των συγκυβερνώντων. Η στάση της ελληνικής συγκυβέρνησης, στο συγκεκριμένο μείζονος σημασίας για την ίδια τη χώρα ζήτημα, απλώς επιβεβαιώνει τον ήδη υπάρχοντα ισχυρισμό ότι έχει παραιτηθεί από οποιαδήποτε διεκδίκηση υπέρ των συμφερόντων της χώρας αναφορικά με τη διαπραγμάτευση του χρέους και όχι μόνο.

Η Πρόεδρος της Αργεντινής ευχαρίστησε «κάθε χώρα που ευνόησε την απόφαση» και κάλεσε αυτούς που δεν ψήφισαν την πρωτοβουλία να «συνειδητοποιήσουν ότι χρειαζόμαστε ένα πιο δίκαιο κόσμο. Ο κόσμος χρειάζεται λιγότερους γύπες και περισσότερα περιστέρια».

 Ο εκπρόσωπος των ΗΠΑ –μιλώντας εκ μέρους αυτών που διαφωνούσαν- ισχυρίστηκε ότι η ψήφιση ενός μηχανισμού αναδιάρθρωσης των κρατικών χρεών θα προκαλούσε «οικονομική ανασφάλεια που θα μπορούσε να επηρεάσει τις ανεπτυγμένες χώρες», προσθέτοντας ότι υφίσταται ήδη άλλωστε, μηχανισμός υποστήριξης των κρατών που αντιμετωπίζουν προβλήματα: το ΔΝΤ.

Η απίστευτη Ουάσιγκτον με περίσσιο θράσος μας λέει ότι πίνοντας το "αίμα" των λαών τους τα κράτη θα μπορούν να κάνουν αναδιάρθρωση υπέρ των τοκογλύφων. Οι τοκογλύφοι όμως δεν θα χάνουν ποτέ. Μόνο οι λαοί θα χάνουν, οι οποίοι θα θεωρούνται υπεύθυνοι για τις ατασθαλίες των τραπεζών τους, και τα εγκλήματα των πολιτικών τους, αλλά και της επιχειρηματικής τους ελίτ.

Οι καταθέσεις μας σε μια τράπεζα θα θεωρούνται επένδυση και άρα θα μπορούμε να τις χάσουμε, η αγορά σπιτιού ρίσκο και ουσιαστικά δεν θα μας ανήκει ποτέ, αλλά αυτοί που κερδίζουν από όλα αυτά δεν θα φέρουν ουδεμία ευθύνη, και θα συνεχίσουν να ζουν πλουσιοπάροχα εις βάρος μας, παίρνοντας δάνεια που θα τα ξεπληρώνουμε εμείς, για να πραγματοποιούν "επενδύσεις" για το καλό μας, και για να βρούμε εργασία. 

Tο 1936, η Ελλάδα του Ιωάννη Μετάξα αρνήθηκε να συνεχίσει την εξυπηρέτηση του δανείου που είχε συνάψει με την βελγική τράπεζα «Societe Commerciale de Belgique».

Η κυβέρνηση του Βελγίου προσέφυγε στο Διεθνές δικαστήριο, που είχε ιδρύσει η Κοινωνία των Εθνών, κατηγορώντας την Ελλάδα ότι αθετεί τις διεθνείς της υποχρεώσεις.

Η Ελλάδα απάντησε ότι αδυνατεί να εκπληρώσει τις δανειακές της υποχρεώσεις διότι δεν μπορεί να θέσει σε κίνδυνο την κατάσταση του λαού και της χώρας.

Στο υπόμνημά της η ελληνική κυβέρνηση ανέφερε: «Η Κυβέρνηση της Ελλάδος, ανήσυχη για τα ζωτικά συμφέροντα του Ελληνικού λαού και για τη διοίκηση, την οικονομική ζωή, την κατάσταση της υγείας και την εσωτερική και εξωτερική ασφάλεια της χώρας, δεν θα μπορούσε να προβεί σε άλλη επιλογή. Όποια κυβέρνηση κι αν ήταν στην θέση της, θα έκανε το ίδιο».(Yearbook of the International Law Commission, 1980, v.l., σελ.25).

Το επιστέγασμα ήρθε με το υπόμνημα που κατέθεσε στο Διεθνές Δικαστήριο ο νομικός εκπρόσωπος της ελληνικής κυβέρνησης το 1938 που τόνισε τα αυτονόητα: «Ενίοτε, μπορεί να υπάρξει μία έκτακτη κατάσταση, η οποία κάνει αδύνατο για τις Κυβερνήσεις να εκπληρώσουν τις…υποχρεώσεις τους προς τους δανειστές και προς τον Λαό τους. Οι πόροι της χώρας είναι ανεπαρκείς για να εκπληρώσουν και τις δύο υποχρεώσεις ταυτόχρονα. Είναι αδύνατον να πληρώσει μία Κυβέρνηση το χρέος και την ίδια στιγμή να παρασχεθεί στον λαό η κατάλληλη διοίκηση και οι εγγυημένες συνθήκες για την ηθική, κοινωνική και οικονομική ανάπτυξη.

Πρέπει να επιλέξει ανάμεσα στα δύο. Καί φυσικά, το καθήκον του Κράτους να εξασφαλίσει την εύρυθμη λειτουργία των βασικών δημοσίων υπηρεσιών, υπερτερεί έναντί της πληρωμής των χρεών της.

Από κανένα κράτος δεν απαιτείται να εκπληρώσει, μερικά η ολικά, τις χρηματικές του υποχρεώσεις, αν αυτό θέτει σε κίνδυνο την λειτουργία των δημοσίων υπηρεσιών του κι’ έχει σαν αποτέλεσμα την αποδιοργάνωση της διοίκησης της χώρας.

Στην περίπτωση που η αποπληρωμή των χρεών θέτει σε κίνδυνο την οικονομική ζωή και τη διοίκηση, η Κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη να διακόψει η και να μειώσει την εξυπηρέτηση του χρέους»

Με αυτά τα επιχειρήματα λοιπόν, το Διεθνές Δικαστήριο δικαίωσε την Ελλάδα, δημιουργώντας νομικό προηγούμενο στο οποίο μάλιστα στηρίχθηκε η Αργεντινή και ο πρόεδρός της Νέστωρ Κίχνερ, ο οποίος επέλεξε να διαγράψει μονομερώς το μεγαλύτερο μέρος του δημοσίου χρέους της χώρας του αντί να την υποδουλώσει στο Δ.Ν.Τ .